رمز الحیوان فی الشعر الجاهلی

چکیده حیوان یکی از ویژگی های مهم دوران جاهلی می باشد که ادامه زندگی به آن بستگی دارد و این به خاطر ساده بودن محیط صحرائی آنهاست که بر چگونگی افکار و اندیشیدن و خیال آنها تأثیر گذاشته است. هنگامی که شاعر جاهلی قصیده ای را می سراید به مظاهر طبیعتش می اندیشد و سعی دارد وجه شباهت ظاهری و حسی بین امور طبیعت پیدا کند، مهم ترین این مظاهر حیوان است که همواره همدم و همراه شاعر جاهلی در طول سفرهایش می باشد. در خلال این سفرها با حیوانات مختلف در صحراها روبه رو می شود و حوادث آنها در شعرش به تصویر می کشد و سعی می کند از طریق این حوادث و اتفاقات کل زندگی را تفسیر کند، در واقع مرگ و زندگی را از طریق این حیوانات می بیند شاعران با به کار بردن فنون شعری مثل تشبیه، کنایه، تمثیل و ... حکایات و قصه هایی را از زبان حیوانات می سرایند و با زبان نماد و با بیانی غیرمستقیم از افکار و تأملاتش سخن می گوید، و در این باره اسطوره ها و خرافاتی را خلق می کند که به آن اعتقاد دارد، در واقع در جستجوی جواب سوالاتش پیرامون دنیا و زندگی می باشد. این پایان نامه در صدد کشف نمادها در شهر جاهلی و چگونگی به کار بردن آن برای بیان اهداف می باشد و هم چنین چگونگی تفکر و تأمل انسان جاهلی و تأثیر محیط بر تخیلاتش از طریق وصف حیوان می باشد.